Resumen

Koronabirusaren krisiak agerian utzi du Txinak XXI. mendearen hasieratik lortu nahi duen hazkunde eredu aldaketa sendotzeko daukan beharra. Esportazioen eta inbertsioaren goraldi sinestezinak hazkunde handia eragin zuen 80ko hamarkadaz geroztik, eta desberdintasun gero eta handiagoak izateari lotuta etorri zen kapitalaren eta lanaren artean, landaren eta hiriaren artean, herrialdeko hego-ekialdearen eta gainerako lurraldeen artean. 2000ko urteez geroztik, Txinak erronka hau dauka aurrean: balio erantsi handiagoko zereginetan espezializatzea eta hazkundearen fruituak hobeto banatzea, betiere barne kontsumoa bultzatuta.

Artikulu honetan erakutsiko dugunez, Txinako atzerri politikan azken urteotan hautemandako aldaketak ezin dira ulertu hazkunde ereduak aldatzeko ahalegin horren baitan ez bada. Azken urteotan, ekoitzitako ondasun motan jauzi kualitatiboa eta barne eskariari bultzada emateko errenta hobeto banatzea eragingo duen hazkunde eredu bat abiarazteko ahaleginak berekin dakar, alde batetik, herrialdeak eginkizun aktiboagoa izatea eskualde mailan (edo globalean ere bai), eta, bestetik, nazioartean arrisku berriak onartu beharra.
________________________________________________________________

The coronavirus crisis brings to the fore the need for China to consolidate the change in its growth model sought since the beginning of the 21st century. The incredible boom in exports and investment that marked the strong growth since the 1980s was associated with growing inequality between capital and labour, between rural and urban areas, between the southeast and the rest of the country… The challenge that China has faced since the 2000s is to specialize in tasks with greater added value and a better distribution of the fruits of growth that would also boost domestic consumption.

In this article, we show that the changes observed in recent years in Chinese foreign policy must be understood in the context of this effort to change national growth patterns. The attempt in recent years to launch a growth model that involves both a qualitative leap in the type of goods produced and a better distribution of income also implies adopting a more active role for the country at the regional (or even global) level and assuming new risks at the international level.