Resumen

Filosofiaren jarrera erreflexiboak ekarpen interesgarriak egin ditzake garapen jasangarriaren inguruan azken hamarkadetan sortu diren debateetan. Hegoak Zabalduz-en ale honetan, garapen jasangarriaren oinarri esentzialistak aztertzen dira eta horiek praktikan sortzen dituzten arazoak azaltzen dira. Gogoeta filosofiko honi oinarri enpirikoa emateko, zenbaki honek Nazio Batuen Erakundearen (NBE) Garapen Jasangarrirako 2030 Agendaren diskurtsoa aztertzen du. Analisiak hau erakusten du: 2030 Agendak mendebaldean tradizionalki hegemonikoak izan diren kategoria eta aurreiritziak erabiltzen ditu errealitatea ulertzeko, eta horiek murriztu egiten dute NBEk arazoen konplexutasuna ulertzeko duen gaitasuna. Murrizketa hori gainditzeko perspektiba erlazionalak duen gaitasuna ere erakusten da testuaren bukaerako zatian.

The reflexive attitude of philosophy contributes interesting critical ideas to the sustainable development debates of the last decades. This number of Hegoak Zabalduz exposes the essentialist assumptions of sustainable development, and the limitations that these assumptions generate in practice. In order to give an empirical basis to such a philosophical inquiry, this text analises the discourse of the 2030 Agenda for Sustainable Development of the United Nations. The analysis concludes that, in its approach to reality, the 2030 Agenda reproduces the most traditional and hegemonic basic categories and assumptions on the West, which reduces the ability of the United Nations to grasp the inherent complexity of the problems it aims to solve. The last part of the text reflects about the potential of relational perspectives to overcome these limitations.